reed dance

zaterdag en zondag 17-18 september de „Reed dance” en naar Matsapha voor de kerkdienst

In tegenstelling tot vrijdag is het vandaag mistig, koud (9gr) en regenachtig. We gaan vandaag naar de Reeddance. Een cultureel evenement waar alle meisjes; vanaf 2 tot 25 jaar bijelkaar komen. In sommige plaatsen duurt dit een week in andere plaatsen een weekend. Aangezien Mpho de auto nodig heeft huren we een auto in Mbabane en vertrekken om 9 uur naar ????. Volgens Mpho is het een uurtje rijden. Het blijken er twee te zijn. Aangezien we s middags ook nog een afspraak hebben in Matsapha is onze tijd beperkt.

Na twee uur rijden staan er opeens veel politie auto’s langs de weg en een veld vol met tenten en mensen. Hier moet het zijn. Al snel komen we er achter dat de officiele reed dance pas om 14 uur (of later) zal beginnen….hmmmm dat is jammer want daar komen we voor en tegen die tijd moeten we al weer in de auto zitten voor onze volgende afspraak. Ook het maken van foto’s blijkt een probleem. De politie waarschuwt mij dat ik niet fotograferen zonder accreditatiepas. Tja waar halen we die zo snel vandaan. Ze stuurt ons naar een belangrijke man van de pers. Op het veld waar de officiele dans zal plaatsvinden mag ik soms wel even opstaan om vanonder de tent een fotootje te maken. Wij vertellen hem dat wij dan al weg zijn en of het mogelijk is om op het terrein zelf wat foto’s te maken van allle voorbereidingen? Dan kan misschien wel.

Het is er vol en koud. Over het terrein verspreid staan tenten waarin alle meisjes zich klaarmaken voor de dans. Het verzamelen van reed, voor het maken van een „nieuw huis” voor de koning (47 jaar en 15 vrouwen) heeft al plaatsgevonden. Steeds meer meisjes vullen het terrein gekleed in prachtige kleurrijke outfits met kraaltjes, kwastjes en een bundel van Reed stengels; deze stengels zijn wel 3 meter hoog en steken overal bovenuit. Er zijn zelfs meisjes die rode veertjes (van de nationale vogel) in hun haar hebben. Dat betekent dat zij afstammen van de koninklijke familie. Er zijn ook minder kleurrijk uitgedoste groepen; die komen uit een armere omgeving. Wij zijn de enige witte op het terrein maar worden overal met blijdschap onthaald en gaan met verschillende groepen op de foto. Wat een prachtig feest. Wat zijn wij blij dat wij zijn gebleven en niet meteen weer zijn weggegaan omdat de Reed dance pas om twee uur begon. We hebben het beste van het feest gezien. Anders hadden we op een tribune zitten kijken nu waren we er onderdeel van.

Tevreden rijden wij terug naar Matsapha waar we zes (als ze allemaal komen) van Karin’s kinderen; die bij haar in „behandeling” zijn, zullen ontmoeten. De opkomst is groot; vijf van de zes zijn komen opdagen. Drie jongens en twee meisjes.

Oscar, 26 jaar, heeft op 1,5 jarige leeftijd zijn moeder verloren en zijn vader een paar jaar later. Hij is grootgebracht door zijn grootouders. Door het steeds hebben van geldgebrek heeft hij zijn school niet in een keer kunnen afmaken. Dat betekent dat hij met zijn 26 jaar in de vijfde klas zit van de middelbare school.

Pearl, 17 jaar, woont eveneens bij haar grootouders. Haar moeder woont niet bij hun en zorgt dus ook niet voor haar. Haar vader is helemaal niet in beeld. Een lief en ontzettend verlegen meisje. Als ze lacht houdt ze steeds haar hand voor haar mond.

Naast haar zit Pinki, 18 jaar. Tijdens het eten houdt ze haar kapuchon van haar trui op net als haar rugzak. Haar tanden zitten vol met zwarte gaten. Ze zit veel op haar telefoon en lijkt zich wat ongemakkelijk te voelen. De twee andere jongens zijn 22 en 21. De ene is al vader; hij zit naast mij. Hij vraagt waar wij vandaan komen. Ik vertel over Amsterdam en dat wij vooral bekend zijn voor onze vrije verkoop van wiet. Dan veert hij op; dat is zijn werkgebied. Hij kan mij very good stuff aanbieden. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik dat niet zelf rook maar dat het in Nederland legaal verkrijgbaar is. Hij kruipt steeds wat dichter tegen mij aan en fluistert steeds I can get you some reeeeal goood stuff.

Aan de andere kant naast mij heeft Oscar hele andere zorgen; hij heeft nog nooit met mes en vork gegeten. Hij voelt zich ongemakkelijk. Ik laat hem zien hoe je je vlees kan snijden. Het is duidelijk merkbaar dat een restaurant niet een locatie is waar ze vaak komen. Ze eten met lange tanden eten wat ze denk ik nog nooit hebben gegeten. Wat overblijft gaat in een bakje mee naar huis. Maart en ik hebben natuurlijk ons bordje gewoon weer leeggegeten.

Karin is bezig een groep met kinderen te verzamelen die haar gaat helpen met het organiseren van projecten voor jongeren die, om wat voor reden ook, in de knoop zitten. De start van dit project werd ingeluid met dit etentje en daarna hebben wij een film gezien over misbruik. Iets wat nog voorkomt maar gelukkig met de nieuwe generatie wel minder wordt en vrouwen ook meer een stem hebben en hopelijk laten horen. Vier van de vijf jongeren worden door een taxi opgehaald en naar Lobamba, hun woonplaats, gebracht. Wij brengen Pearl naar huis. Morgen neemt zij ons mee naar haar kerk vlakbij haar huis. We spreken af dat wij haar om 10.45 bij haar huis zullen treffen.
Nu lekker naar huis en slapen!!

Zondag 18 september

Om 9 uur gaat de wekker. We worden om 11 uur verwacht in het huis van God. Buiten regent het pijpenstelen en het is nog kouder dan gisteren. Iets later dan afgesproken rijden we het paadje op naar pearls huis. Ze staat al te wachten met haar nichtje (22 jaar Posjha). Over een hobbelige dirtroad vol met gaten schudden wij richting de kerk. Als wij uitstappen horen wij de muziek al. Met onze schoenen vol met rode kleverige natte klei stappen wij de kerk binnen. Met enthousiasme worden wij door verschillende mensen verwelkomd. We krijgen een plaatsje helemaal achterin. De muziek is opzwepend en de zang raakt je tot diep in je ziel. Wat prachtig is dit. Mensen dansen en gaan helemaal op de muziek. Later horen wij dat ze beginnen met muziek en zang om je ziel te zuiveren van de duivel zodat je daarna de teksten van de priester weer tot je kan nemen. Die teksten komen na de muziek en zijn zeker opzwepend maar over het algemeen onverstaanbaar want in Swati en een beetje te lang :-)
Maartje en ik worden welkom geheten en voorgesteld als een journalist en fotograaf uit Amsterdam. We voelen ons heel welkom. Na een dienst van 2.5 uur krijgen wij nog een glaasje limonade en een bordje met wat nibbits en biscuitjes als dank voor onze komst.

It was a blessing to have you here….ja wanneer hoor je dat nog in Nederland! Met een gezuiverde ziel en vol met inspirerende teksten verlaten wij de kerk.

Buiten gekomen worden wij uitgenodigd door de oma van voor Pearl voor de lunch. Wij rijden mee met de oom en tante van haar. Volgepropt hobbelen en schudden wij het weggetje weer af richting Pearls huis. Bij binnenkomst zit opa met zoon voor de televisie. Er is engels voetbal. In de keuken zijn alle meisjes en vrouwen druk met het bereiden van de lunch. ‚s morgens vroeg heeft Pearl al gekookt voor 15 man. De borden zijn groot en vol met rijst met saus, sla, avocado en een kipppepootje.
Happy Birthday to you, Happy Birthday to you…..grootmoeder blijkt jarig! Wij wisten van niks en hebben dus ook niks meegenomen. Dat geeft niks; it was a blessing to have you here!! Ja ja maart en ik doen het goed in Swaziland. Ondanks dat wij overal zowat de enige witten zijn worden wij overal vriendelijk ontvangen en voelen wij ons hier heel erg thuis.

Morgen op pad met Mpho naar Lobamba (Lalalalabamba) zijn geboorteplek. Lobamba is een beetje een vergeten plaats. Naast prachtige grote huizen is er nog steeds veel armoede. Waarschijnlijk vinden wij het weer prachtig maar ja wij hoeven er gelukkig dan ook niet te wonen.