we moeten rennen, vliegen, opstaan&weer doorgaan

Hallo lieve allemaal, even een update van ons reisverslag,. Een reis met veel momenten van uitersten. We lachen ons slap met al die heerlijke ZA vrouwen die echt humor hebben, maar voelen ons tegelijkertijd verdrietig om de ellende om ons heen, boos dat zo’n government geen flikker doet om problemen te erkennen en op te pakken en machteloos om mensen en kinderen te zien die echt niets hebben. Vrouwen die zwanger zijn, dakloos en toch ergens over een maand moeten gaan bevallen. Dat is droevig. Ook is het voor ons een eye opener dat een sterk geloof in Jesus of in weet ik wat voor religie dan ook , een enorme drive geeft voor mensen om dingen voor elkaar te krijgen en te doen. Een rotsvast vertrouwen in God maakt dat mensen die niets hebben maar een missie voelen tot sterke vrouwen. Dat weeshuis bijvoorbeeld waar we vorige keer geëindigd zijn met het verslag.. Mary voedt al 27 jaar kinderen op die bij de vuilnisbelt gezet zijn, naakt op een veld zijn achtergelaten… kinderen met zowel lichamelijke als gedragsproblemen, ontwikkelingsachterstand, zo geboren omdat de moeder alcoholverslaafd was etc. De politie pikt de kinderen op en brengt ze naar Mary. Zij doet dit omdat zij op haar 27e kanker heeft gehad. Zij was toen zelf moeder van 5 kinderen en heeft veel gebeden om beter te worden. ‘als ik beter wordt ga ik aan u teruggeven’. En ze werd beter en vanaf dat moment stond haar leven in teken van haar belofte. Kinderen komen bij haar, ze moet ze schoon schrobben, hebben allerlei ziekten, medische hulp nodig etc. Zij doet het met liefde zonder een cent ermee te verdienen. Zij begint te huilen wanneer ze mij vertelt over de strijd die zij moet leveren om dit werk te kunnen doen. Met haar eigen kinderen, haar familie en ouders. ‘Waarom heb je zoveel aandacht voor andermans kinderen en niet voor ons’. Een continue spagaat waarin zij zit, maar haar belofte aan God wint steeds. Haar liefste wens? Samen met haar echtgenoot een weekend naar Robbeneiland’. Tja, dat heeft geen verduidelijking nodig denk ik.
Naast het weeshuis hebben we vele Kamamma’s bezocht. Vrouwen waar we toch best onze twijfels over hebben. Zijn ze wel zo oprecht? Ze zijn beperkt opgeleid en hun businessschap is eigenlijk heel mager. Zijn minder flexibel dan wij dachten en voelen veel ‘suffering’ voor dingen waar jij en ik onze handen niet voor omdraaien. We komen een uur later? O jee, dan kan ik vanavond niet op mijn bedtijd in bed liggen… een ontbijtje maken? Daar hebben ze toch wel een uur voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. Maar gelukkig zijn ze niet allemaal zo… Ma Betty, een echte businessvrouw, die als klein kind al haar Afrikaans Xhosa cultuur wilde verkopen en dat lukt haar super. Een fantastische middag hebben we met haar gehad met dansen, lachen, zingen en een heerlijke potjekos met lamsvlees. Zij heeft met 8 andere vrouwen, die allemaal even gek zijn, een heel Xhosadorp opgericht waar veel lokale bezoekers en toeristen komen om daar te braaien, veel alcohol te drinken, te dansen, te flirten etc. Helaas alleen nog maar de zwarten, maar Ma Betty is ervan overtuigd dat de witte ook gaan komen. Ze merkt om zich heen dat ze al nieuwsgierig worden naar wat allemaal op haar terrein gebeurt. Mooi om te zien hoe groot haar belief is in haar droom. Ook mooi om te zien wat die vrouwen van zeker 65 + (althans zo oud lijken ze), ze voor elkaar krijgen.. ze metselen zelf de gebouwen en vermaken daar de hele boel. Gaaf om hun kracht te zien. Vannacht bij een Kammama gelogeerd die enorm veel voor de daklozen doet. Met haar zijn we de stad in geweest op zoek naar hen. BBBrrrrr, Indrukwekkend. Iedereen verklaart haar voor gek, maar zij gaat door met haar werk voor deze mensen. Zij lobbiet bij de kerk en de gemeente om geld los te krijgen, zij lobbiet voor erkenning van het probleem en dat er een structurele oplossing komt, zij geeft ze te eten, ook is zij een priester en preekt voor hen. Onvoorstelbaar hoe die jongelui daarop reageerden… helemaal stil en vol devotie. Moet ook zeggen dat zij enorm inspirerend kon preken. Ook ons raakten het. Het gaat over humanity, om zelf initiatieven te ontplooiien, om zelf aan de slag te gaan om rotzooi op te gaan ruimen, voor elkaar te zorgen, van elkaar te houden etc. Zij begeleidt ze waar mogelijk en je merkte dat zij enorm gewaardeerd wordt door deze mensen. Zonder haar waren wij absoluut niet met hen in contact gekomen…. Dit alles doet zij trouwens naast haar werk als teacher.
De Kammamma’s doen naast hun werk als homestay en cook-up workshops (hoewel workshop, je moet op het allerlaatst een paar dingen erbij gooien; bij alles dat ze zelf al voorbereid heeft en dan doen ze ook nog alsof Nienke en ik nog nooit een maaltijd bereid hebben) dus projecten voor de community. Die projecten zijn gericht op kinderen, ouderen, daklozen.. begrijpelijk de kwetsbare groepen, groepen die niet voor zichzelf kunnen zorgen.. daarnaast doen ze projecten op het gebied van hun eigen zwarte cultuur en de environment. Projecten voor kinderen en daklozen hebben we nu wel zo’n beetje gecoverd. Dinsdag duiken we in de ‘ouderen’ en gaan de bejaardenhuizen in. Wat dan overblijft is ‘environment;.. hebben daar eigenlijk ook nog niet veel van gezien.
Al die dagen reizen we met onze chauffeurr Ibrahim, een bijna 70-jarige zwarte moslimman waar we allebei een beetje van zijn gaan houden geloof ik. Lief, zorgzaam voor ons, veel lachen en weet alles over het land. Is eigenaar van diverse nachtclubs geweest, dus ook schuine grappen en vunzige taal is ok met hem. Je snapt we voelen ons op ons gemak bij hem. Een nadeel … hij rijdt een beetje eng en hard. Maar dat moet hij ook wel want we hebben een programma.. dat wil je niet weten.. zelfs wij kunnen het nauwelijks aan. Als we net aangekomen zijn, moeten we eigenlijk al weer weg. Lopen in de morgen al meteen een uur achter, wat een rotplanning. Is frustrerend voor iedereen. De vrouwen die we bezoeken doen enorm hun best voor ons. Ze hebben gekookt en moeite gedaan.Wij komen te laat en hebben dan nog eens nauwelijks dde tijd. Tot ongenoegen van de reisplanner hebben we dingen geskipt.. Moet wel, want wij hebben maar een keer de kans om het juiste materiaal te maken en moeten ons bij onze focus houden. Wij hebben tijd nodig om vertrouwen te winnen, de juiste dingen te zien, mooie foto’s te maken en verhalen los te krijgen... zijn nu op weg naar Kaapstad