verhuizing kaapstad joburg
Door: moeniemounie
Blijf op de hoogte en volg nienke&maartje
30 April 2010 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Verhuizing cape town joburg!
04.00 de wekker gaat. Tijd om op te staan. Om half 7 vertrekt ons toestel naar joburg. Sharif brengt ons naar de vertrekhal waar wij liefdevol worden opgevangen door een werkloze tandloze man. Nadat hij heeft gezegd hoe prachtig wij zijn (jaja om 05.30!!) gaat ons karretje duwen en hij weet een manier om de lange rij voor de incheckbalies te omzeilen. Als wij aan de beurt zijn blijkt dat we bij de verkeerd e balie staan. Shit lispelt hij met zijn tandloze mond en ik halveer de al geprepareerde fooi!
Als 1000 kippen in een hok zitten wij op de allerlaatste rij. De vlucht gaat voorspoedig en landen op de computer ivm mist. Titus is geregeld om ons op te halen met een bord met onze namen erop. Geen bord geen Titus. Titus heeft een ongeluk gehad (later blijkt dat dat al een jaar geleden is). Hij heeft last van zijn been en heeft iemand anders geregeld om ons te halen. Uiteindelijk komt er een klein vrouwtje met een huge achterwerk (Maart is er door gefascineerd) ons ophalen. Ze stond in de terminal van de internationale vluchten maar wij kwamen uit kaapstad dus domestic!
Lucy is vooral chauffeur niet zo zeer een gids en ze heeft een heerlijke stem en lach... Ze zet ons af bij het apartheidsmuseum. De idote en pijnlijke geschiedenis van de apartheid van zuid afrika is prachtig weergegeven . het is ongelooflijk wat er in dit land is gebeurd. Het is niet gek dat deze achterstand niet in 16 jaar opgelost kan worden.
We maken gebruik van onze vrije tijd en lunchen lekker buiten in de tuin van het museum. De ober komt om de 5 minuten vragen of we okay zijn…..houd je kop man wij zitten even te lunchen. Om ons heen zijn nog 12 tafels vrij dus why hurry. Wij vervolgen onze weg met lucy. Hoera het volgende museum…het huis van onze nelson mandela. Een gids leidt ons rond….tenminste als ze niet aan het bellen is….tussentijds kauwt ze wat op haar kauwgom. Wij raken zeer geïnspireerd….alsof onze gids het merkt dat wij echte museumbeesten zijn….ze heeft er nog 1 in petto. Allemaal erg interessant maar voor ons hoeft het allemaal niet. Gelukkig hebben ze een mooie bookshop waar een we een mooi fotoboek over shacks kopen. Zo nu op weg naar onze homestay….we zijn allebei moe en willen naar bed.
De deur wordt opengedaan door mamma Ellen. Een sierlijke mooie vrouw helaas ook weer zonder alle tanden. Wat er nog instaat ondersteunt elkaar ook niet want geen van de tanden heeft een partner om het eten mee te delen. Wij zijn haar eerste gasten; ze is net met haar homestay begonnen. Voor het eerst krijgen wij een hapje bij de borrel. Zij gaat lekker voor ons koken. Het is ongelooflijk hoeveel tijd deze mensen nodig hebben om een maaltijd op tafel te zetten. 1 uur liggen 3 karbonaadjes in een soort electrische wok te pruttelen, de groente is net niet meer al dente maar alles wordt met zoveel liefde bereid dat het ons allemaal niet zoveel uitmaakt. Tilly (haar dochter) en Pilly (geen geintje! Haar schoondochter) komen om te helpen. Twee jonge enthousiaste slimme vrouwen die allebei hard moeten werken voor hun geld. Tot laat praten wij over het leven…wat hebben deze mensen ons veel te vertellen. Moe maar voldaan vallen wij in ons bedje! Ma Ellen komt nog even met haar hoofd om de hoek….als we wat horen op het plafond….. don’t worry it are only rats……SLEEP WELL!
04.00 de wekker gaat. Tijd om op te staan. Om half 7 vertrekt ons toestel naar joburg. Sharif brengt ons naar de vertrekhal waar wij liefdevol worden opgevangen door een werkloze tandloze man. Nadat hij heeft gezegd hoe prachtig wij zijn (jaja om 05.30!!) gaat ons karretje duwen en hij weet een manier om de lange rij voor de incheckbalies te omzeilen. Als wij aan de beurt zijn blijkt dat we bij de verkeerd e balie staan. Shit lispelt hij met zijn tandloze mond en ik halveer de al geprepareerde fooi!
Als 1000 kippen in een hok zitten wij op de allerlaatste rij. De vlucht gaat voorspoedig en landen op de computer ivm mist. Titus is geregeld om ons op te halen met een bord met onze namen erop. Geen bord geen Titus. Titus heeft een ongeluk gehad (later blijkt dat dat al een jaar geleden is). Hij heeft last van zijn been en heeft iemand anders geregeld om ons te halen. Uiteindelijk komt er een klein vrouwtje met een huge achterwerk (Maart is er door gefascineerd) ons ophalen. Ze stond in de terminal van de internationale vluchten maar wij kwamen uit kaapstad dus domestic!
Lucy is vooral chauffeur niet zo zeer een gids en ze heeft een heerlijke stem en lach... Ze zet ons af bij het apartheidsmuseum. De idote en pijnlijke geschiedenis van de apartheid van zuid afrika is prachtig weergegeven . het is ongelooflijk wat er in dit land is gebeurd. Het is niet gek dat deze achterstand niet in 16 jaar opgelost kan worden.
We maken gebruik van onze vrije tijd en lunchen lekker buiten in de tuin van het museum. De ober komt om de 5 minuten vragen of we okay zijn…..houd je kop man wij zitten even te lunchen. Om ons heen zijn nog 12 tafels vrij dus why hurry. Wij vervolgen onze weg met lucy. Hoera het volgende museum…het huis van onze nelson mandela. Een gids leidt ons rond….tenminste als ze niet aan het bellen is….tussentijds kauwt ze wat op haar kauwgom. Wij raken zeer geïnspireerd….alsof onze gids het merkt dat wij echte museumbeesten zijn….ze heeft er nog 1 in petto. Allemaal erg interessant maar voor ons hoeft het allemaal niet. Gelukkig hebben ze een mooie bookshop waar een we een mooi fotoboek over shacks kopen. Zo nu op weg naar onze homestay….we zijn allebei moe en willen naar bed.
De deur wordt opengedaan door mamma Ellen. Een sierlijke mooie vrouw helaas ook weer zonder alle tanden. Wat er nog instaat ondersteunt elkaar ook niet want geen van de tanden heeft een partner om het eten mee te delen. Wij zijn haar eerste gasten; ze is net met haar homestay begonnen. Voor het eerst krijgen wij een hapje bij de borrel. Zij gaat lekker voor ons koken. Het is ongelooflijk hoeveel tijd deze mensen nodig hebben om een maaltijd op tafel te zetten. 1 uur liggen 3 karbonaadjes in een soort electrische wok te pruttelen, de groente is net niet meer al dente maar alles wordt met zoveel liefde bereid dat het ons allemaal niet zoveel uitmaakt. Tilly (haar dochter) en Pilly (geen geintje! Haar schoondochter) komen om te helpen. Twee jonge enthousiaste slimme vrouwen die allebei hard moeten werken voor hun geld. Tot laat praten wij over het leven…wat hebben deze mensen ons veel te vertellen. Moe maar voldaan vallen wij in ons bedje! Ma Ellen komt nog even met haar hoofd om de hoek….als we wat horen op het plafond….. don’t worry it are only rats……SLEEP WELL!
-
30 April 2010 - 20:20
Patrice:
Oh Nien, ik lach me gek! Wat heerlijk om die reisverslagen te lezen! -
01 Mei 2010 - 13:19
José:
Hé avonturiers,
Heb weer genoten van dit verhaal.
Ben wél benieuwd wat er allemaal met die tanden van die mensen gebeurt
:-) -
01 Mei 2010 - 13:20
José:
Hé avonturiers,
Heb weer genoten van dit verhaal.
Ben wél benieuwd wat er allemaal met die tanden van die mensen gebeurt
:-) -
02 Mei 2010 - 07:17
Luci Santema:
Hoe kan je dan eten zonder tanden:)
xxxxxxxx luci
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
